412-İyi ki Okumamışım! /1000 Kayseri Fıkrası

412-İyi ki Okumamışım! 
Bir kurt ile bir tilki, yolda bir katır yavrusu bulmuşlar. Kurnaz tilki demiş ki: 
-Şimdi bunu yesek bir günlük karnımız doyar. Lakin şunu ormana otlu bir yere götürsek de semizleşince yesek daha iyi olur demiş. Katır yavrusunu ormana otlu bir yere salmışlar. Aradan bir zaman geçmiş, gelip bakmışlar ki koca bir katır olmuş. 
Kurt ile tilkinin iştahı kabarmış. Katırla dostluklarını sürdürmüşler ama akılları hep onun işini bitirmekte... 
Tilkinin aklına bir cinlik düşmüş. Katır ve aslana demiş ki: 
-Kim anasını babasını söyleyemezse aramızda işi yok, demiş. 
Kendi hemen saymış: 
-Ben tilki oğlu tilkiyim. 
Kurda sıra gelmiş: 
-Ben kurt oğlu kurdum. 
Katır durumu anlamış. Bunların niyeti kötü. Bunlara demiş ki: 
-Bakın arkadaşlar, siz beni küçük yaşta buldunuz, büyüttünüz beslediniz. Ailem bana küçükten derdi ki senin ayağının altına isimlerimizi yazdık. Eğer bir gün lazım olursa oradan okutursun. İçinizde okuma yazması olan var mı, oradan okusun, ben de öğreneyim demiş. 
Kurt: 
-Benim okumam var, okuyabilirim demiş. 
Katırın ayaklarına yaklaşmış, altına bakarken katır bir çifte atmış, kurt da karşıki çukuru boylamış. Bu manzarayı gören tilki, şaşkın şaşkın kaçmaya başlamış. Kaçarken de şöyle diyormuş: 
-Hay anama babama rahmet, iyi ki okutmamışlar beni. (Şahinde Bürüngüz)